Endodoncja polega na usunięciu chorej miazgi zęba (wewnętrznej tkanki potocznie zwanej nerwem). Choroby miazgi są następstwem nieleczonych ubytków w zębach, bądź zębów narażonych na przeciążenia w zgryzie, spowodowanych m.in. chorobą okluzyjną.
Próchnica może doprowadzić do obumierania zęba, co ma wpływ na estetykę, a także na stan zdrowia całego organizmu, gdyż jest to ukryte ognisko infekcji.
Obecnie standardem w endodoncji jest opracowanie kanałów korzeniowych w suchym polu z użyciem koferdamu, pompy ssącej, endometru elektronicznego, narzędzi ultradźwiękowych wykorzystujących efekt kawitacji, mechanicznych i ultradźwiękowych narzędzi do opracowywania kanałów korzeniowych, stosowanie stężonych płynów dezynfekcyjnych i używanie materiałów syntetycznych do wypełniania kanałów korzeniowych, z wykorzystaniem technik termoplastycznych. Całą procedurę wykonujemy pod mikroskopem.
Coraz częściej, za standard leczenia endodontycznego uważa się leczenie jednoetapowe, w suchym polu z użyciem koferdamu przy użyciu mikroskopu zabiegowego.
Widoczne są istotne różnice w czasochłonności i poziomie trudności pomiędzy powtórnym leczeniem endodontycznym (tzw. reendo), zwłaszcza u tych pacjentów, gdzie w kanałach korzeniowych znajdziemy połamane i zaklinowane narzędzia, perforacje, twarde cementy, czy progi zębinowe. Stosunkowo łatwiejsze, szybsze, i tańsze jest pierwotne leczenie endodontyczne, kiedy wewnątrz zęba nie spotykamy różnych przeszkód pozostałych po poprzednim leczeniu. Jednak zęby pierwszy raz leczone endodontycznie również mogą mieć różne utrudnienia, np. zwężenia, zwapnienia, perły szkliwne, itp.
Endodoncja daje szansę na odratowanie
zęba zagrożonego ekstrakcją.
Wskazaniami do leczenia kanałowego są:
